Ouders etc..

‘Schoolstress. Moodswings. Prestatiedruk. Onzeker. Niet lekker in mijn vel’.

Dit zijn veel van de woorden die ik hoor wanneer ik door de gangen van scholen loop. Jonge mensen waarvan de hormonen overlopen en daardoor op een compleet andere planeet leven dan ‘de volwassenen’ (meestal de ouders).

Vaak wordt er gestruggeld met de ‘nieuwe’ emoties die als een razende door het groeiende lichaam racen. Meestal is dit met vlagen en is het na een avondje hard huilen, gamen of met vrienden chillen wel weer over (tot de volgende hormoonbom).

Maar het gebeurt helaas ook nog erg vaak dat deze jonge mensen er niet uitkomen of zich schamen voor zichzelf of hun gedachten. En ze willen het zo graag aan iemand kwijt, alleen vaak zijn het gedachten als deze waardoor ze niet om hulp (durven) vragen:

‘Mijn ouders begrijpen mij toch niet’.

‘Mijn vrienden zouden mij echt gek vinden als ik dit aan hun vertel’.

‘Docenten lullen toch alles door, dat is hun plicht’.

‘Ik ga écht niet naar een psycholoog! Dat is voor mensen die zich écht heel ellendig voelen, dan val ik reuze mee’.

En dan zitten zowel de ouders als het kind met de handen in het haar. De ouders hebben geen idee meer wat ze met hun puber aanmoeten en de puber heeft absoluut geen zin om zijn of haar probleem uit te leggen aan hun ouders. Dan vormt er zich dus een vicieuze cirkel waar niemand blij van wordt en ook niet meer uitkomt.

Vaak voelt het als een stap te ver om naar de huisarts te gaan om vervolgens je kind naar een psycholoog door te laten verwijzen, alleen merkt iedereen dat er wel wat meer lucht mag komen binnen het gezin, waardoor er ook meer ruimte ontstaat voor de andere (vaak leukere) dingen van het leven…

… En dat kan lukken, met behulp van een Coach. 

Ik denk dat dit dan nu een goed moment is om mij even voor te stellen:

Ik ben Sammy, geboren in 1985 (ja ja, do the math), moeder van 3 (1 uit mijn buik en 2 erbij gekregen), vrouw van Jon, zus, vriendin, maar, veel belangrijker voor jullie:

Jongerencoach

 

Sinds mijn 21ste zit ik in het onderwijs. Van docent Engels, tot mentor, studieloopbaanbegeleider en vertrouwenspersoon in het MBO onderwijs. Altijd met jongeren gewerkt en dat is voor mij, het allerleukste wat er is! Daar kan ik heel lang over praten en uitweiden, maar dat is denk ik voor een ander moment.

Wat wel goed is voor om te weten is dat ik, door mijn ervaringen in het onderwijs (en nu ook door mijn puberdochter) heb geleerd om te luisteren naar wat er nou echt gezegd wordt. Vaak wordt het 1 gezegd, maar het andere bedoelt of andersom. En nog veel vaker komen deze jonge mensen er zelf niet eens meer uit en voelen ze zich verloren.

Juist in deze fase van hun leven is het fijn dat ze met iemand kunnen praten, die onbevooroordeeld naar ze luistert. Het is fijn om het hart te luchten bij iemand die helemaal geen verwachtingen heeft, maar er alleen maar voor hen is. Ook kan het verhelderend als er af en toe een spiegeltje wordt voorgehouden en dus naar jezelf gekeken moet worden. Wat voor mij het allerbelangrijkst is dat wij ons beiden oké voelen in de gesprekken met elkaar.

Met een goede dosis humor, oprechtheid, openheid en (intrinsiek) enthousiasme ga ik ieder gesprek in. Ik luister naar wat er nodig is en stel dan samen met de coachee een traject op. We zullen samen het pad bewandelen, alleen is de coachee degene die de koers bepaald.

 

 

“Het ‘ik ok – jij ok’ gevoel is cruciaal in coaching’.